ေမာင္မိုးသားရဲ႕ တစ္ေနရာ

က်ည္ေတာင္က ႏွင္းေအာင္ ....

က်ည္ေတာင္ကို ေရာက္ခါစက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကေလးကေနလူႀကီးအထိ ဘယ္သူမွ ၾကည့္လို႔မရဘူးဗ်။ ဆံပင္ကဂုတ္၀ဲ။ ပုဆိုးက ခ်က္ျပဳတ္ ေျခဖ်ားတိုက္။ စကားေျပာ ရင္ မာေရေၾကာေရ။ ဘယ္သူကမွ အဖတ္မလုပ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ခပ္စြာစြာဆိုေတာ့ သိပ္ဂရုမစိုက္ဘူးဗ်။

အဲ...လံုး၀ကို ဂ႐ုမစိုက္ တာဗ်။

ဒါေပမယ့္ဗ်။ ရြာသားေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက မခင္ေသးခင္တုန္းသာရယ္။ ခင္လည္းခင္ေရာ တစ္ရြာလံုးကလူပ်ဳိေတြ ကြၽန္ေတာ့္ငွားထားတဲ့ အိမ္ေပၚမွာခ်ည္းပဲ။ ရြာမွာရွိတဲ့ကာလသားေခါင္းလည္း ေအာ္တိုမစ္တစ္ ရာထူးျပဳတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္လက္ ေထာက္ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။

ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ္ ငွားေနတဲ့ အိမ္က ႏွင္းေအာင္ ဆိုတဲ့ေကာင္။ ဒီေကာင္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ခန္းတည္းဗ်။ ဒီေကာင္က ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပ တာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စတိုင္ကို စ ျမင္ကတည္းက ခိုက္ေနတာဆိုပဲ။ အဲဒီတုန္းက ဒီေကာင္ေတာ့ကံဆိုးၿပီလို႔ထင္လိုက္မိေသးတယ္။ လားလား ။ ဘယ္ဟုတ္မတုန္းဗ်။ ကံဆိုးတာက ကြၽန္ေတာ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႏွိပ္စက္ခဲ့သမွ် ဒီေကာင္နဲ႔ က်မွ ရွိသမွ်၀ဋ္ကို အကုန္လည္ေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။

ႏွင္းေအာင္။

မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း။ လက္ျပင္ကိုင္းကိုင္း။ စကားေျပာရင္ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔။ ရယ္ လိုက္ရင္ အင္း... ဟင္းဟင္းအစ္တဲ့။ သေဘာကေတာ့ ဘာေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔။ သူ႔အိမ္မွာ သူဘုရင္။ ဆန္းေတာ့ အဆန္းသားဗ်။ မိသားစုတစ္စုမွာ မ်ားေသာ အားျဖင့္ အထူးခံအခြင့္အေရးရတဲ့သားသမီးဆိုတာက အႀကီးဆံုးျဖစ္ရင္ျဖစ္။ မဟုတ္ ရင္ အငယ္ဆံုးျဖစ္။ ဒီေကာင္က အလတ္ေကာင္ဗ်။ သူ႔အထက္မွာ သူ႔ အစ္မ သံုးေယာက္ရယ္။ သူ႔ေအာက္မွာ ညီမတစ္ေယာက္ရယ္။ ညီတစ္ေယာက္ရယ္ ရွိ တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က သူ႔အိမ္မွာ တကယ္ကို ဘုရင္။ ဘာမွလည္း မလုပ္ ဘူး။ တစ္အိမ္လံုးကလဲ သူေျပာရင္ ပဲြၿပီးမီးေသပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ငွားတာေတာင္ ဒီေကာင္ေျပာလို႔ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သူ႔အေဖကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ ငယ္ငယ္ က ေရငုတ္ၿပီး ေရႊရွာခဲ့လို႔တဲ့။ နား နည္းနည္းထုိင္းတယ္။ သူ႔အေမကေတာ့ နည္း နည္း လည္၀ယ္တယ္။ ခ်ဲေရာင္းတယ္။ ဒီေကာင္မင္းေအာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကေတာ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္ရယ္။ ေၾကာင္တယ္ဆိုတာထက္ အစ္မေတြနဲ႔ပဲ ေနခဲ့ရလို႔ လားမသိဘူးဗ်။ အူတူတူ အတတႏိုင္တာက ပိုတယ္။

ဒီေကာင္ အူတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာရဦးမယ္။

တစ္ရက္ကေပါ့ဗ်ာ။ ျမစ္ထဲမွာ ေရဆင္းကူးၾကေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေရမကူး တတ္လို႔ ကမ္းစပ္မွာ ခ်ဳိးတာပါ။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့ၿပီး အေ၀း ႀကီးကို ကူးသြားတာဗ်။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကိုေလွ်ာ္ေနတုန္းဒီေကာင္ျပန္ေရာက္လာတယ္။

ႏွင္းေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ရယ္ ...
ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၾကည့္ၿပီး ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ ေမးပါေရာ။
“မင္း ... ေဟ့ေကာင့္ ငပိုင္”

ဒီေကာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ငပိုင္လို႔ ေခၚပါတယ္။
“မင္း ... အဲဒါႀကီးက ဘယ္သ႔ူဟာႀကီးတုန္း”

“အာ...ငါ့ဟာေပါ့ကြ၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကုိ ငါက သူမ်ားဆီက ယူ၀တ္ရမလား” ဒီေကာင္...တအံ့တၾသနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္ေျပာတယ္။
“မင္း...အဲဒါေတြ ၀တ္ေနၿပီ...ဟုတ္လား”
ေရာ္...ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ (၁၀)တန္း ေက်ာင္းသားအတြင္းခံေဘာင္းဘီ၀တ္တာ အဆန္းလား။ ဒီေကာင္ ဒါကိုေတာင္ မသိတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသေနတယ္။ ခင္တာက သိပ္မၾကာ ေသးဘူးဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ ႐ိုးတာ အတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ သိပ္မသိေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ရွင္းျပရတယ္။
“ဒါကို အန္ဒါ၀ယ္ယာ လို႔လည္း ေခၚတယ္၊ စပိုဒါလို႔လည္း ေခၚတယ္ကြ၊ ငါဆို (၅)တန္းေလာက္ထဲက ၀တ္တာ၊ ေယာက္်ားေလး ေတြဆိုတာ ေဘာလံုးကန္လုိက္၊ ေျပးလိုက္၊ လႊားလိုက္နဲ႔ အူက်တတ္တယ္ကြ၊ ဒါကို ၀တ္တာအူ မက်ေအာင္ ထိန္းတဲ့ သေဘာေပါ့ကြာ၊ ၿပီးေတာ့...”

ကြၽန္ေတာ္ ဒီေကာင့္ကို ေဘာင္းဘီ၀တ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေသခ်ာရွင္းျပခဲ့ တာဗ်။

ႏွင္းေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာကို ေသခ်ာနားေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။
“ငါက အတြင္းေဘာင္းဘီကုိ လူႀကီးျဖစ္မွ ၀တ္ရတယ္ ထင္တာကြ”
“ဟာ ေသေတာ့မွာပဲ၊ မင္းက အခု လူႀကီးမဟုတ္ေတာ့ ကေလးလားကြ” “ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လည္း ျပန္ငံု႕ၾကည့္ဦးဟ”
ဒီေကာင္ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ဟီးဟီးဆိုၿပီး ေရထဲ ျပန္ဆင္းသြားတယ္..

ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ေတြကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေပါ့။ ေက်ာင္းတက္လိုက္၊ ေဘာလံုးကန္လိုက္၊ ဂစ္တာတီးလိုက္၊ စာက်က္ လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ဒီေကာင္က မေမ့ဘူးဗ်။ သူ႔အစ္မေတြ ၿမိဳ႕ကို ေစ်းသြား၀ယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ ေဘာင္းဘီမွာေနသံကို သဲ့သဲ့ၾကားတယ္ဗ်။
“စိတ္႐ႈပ္လိုက္တာ ႏွင္းေအာင္ရယ္” ဆိုတဲ့ သူ႔အစ္မလတ္ရဲ႕ အသံကိုလည္း ၾကားတယ္။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့လည္းေမးမေနဘူးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ သူတို႔ အိမ္နဲ႔ကတစ္၀ိုင္းတည္းဗ်။ ထမင္းကေတာ့ သူ႔တို႔အိမ္မွာပဲ ေပါင္းစားတယ္။

အ၀တ္ေတြဘာေတြလည္း သူတို႔အစ္မေတြကပဲ ေလွ်ာ္ေပးတာ။ သူ႔အစ္မလတ္ မေအးမာဆိုတာကလည္း ဆယ္တန္းႏွစ္က်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းမွာပဲ။ အရင္ႏွစ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕မွာ လာတတ္တာ..တဲ့။

ေျပာရဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာအလုပ္မွ ရွိတဲ့ေကာင္မဟုတ္ေတာ့ ေက်ာင္း၀ိုင္း သန္႔ရွင္းေရး တာ၀န္ယူထားတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက တဲြဖက္ေက်ာင္းဆို ေတာ့ အတည္တက် မရွိေသးဘူး။ ရြာလယ္ေခါင္ ဘုရား၀န္းထဲက ဓမၼာ႐ံုကို ျပင္ၿပီး စာသင္ခန္းလုပ္ထားတာ။

ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ဘုရားကိုပါ တံမ်က္စည္းလွည္းေပါ့။ ဘုရားစူး၊ မိုးႀကိဳးပစ္။

အဲဒီရြာမွာ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းတာလုပ္ခဲ့တာဆိုလို႔ အဲဒါတစ္ခုပဲရွိတာပါ။ ရြာထဲက လူႀကီးေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲဒါေလးလုပ္တာတစ္ခုနဲ႔တင္ အထင္ေတြ စြတ္ ႀကီးေနေတာ့တာကိုး။
“ေကာင္ေလးကပံုစံကသာေထာင့္မက်ဳိးတာ စိတ္ဓာတ္ေလးကေတာ့ ေကာင္းသား”... ဆိုပဲ။ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပတာ။

အဲ...တစ္ရက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ဖို႔ ေက်ာင္းကို ေရာက္ခါစ မနက္ (၈)နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းကို ဘယ္သူမွ မေရာက္ေသးဘူး။

ႏွင္းေအာင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ရယ္...

ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ေျပးလာပါေလေရာ။
“ေဟ့ေကာင္ ငပိုင္၊ ေဟ့ေကာင္ ငပိုင္”
“ဟ...ဘာျဖစ္လာတာလဲဟ”
ဒီေကာင္ အသက္ကို မနည္းလု႐ူရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၿပီး ေျပာ တယ္။
“ခဏ...ခဏ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ...ငါနဲ႔”
“ဟင္ ဘယ္ကိုတုန္း“
ဒီေကာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚမယ့္သာ လာေခၚတာ ဘယ္ကိုေခၚရမွန္း စဥ္းစားထား ရေသးပံုမေပၚဘူးဗ်။ ဒီေကာင္ မ်က္လံုးက ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ အိမ္သာဘက္ကို ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး ခ်က္ခ်င္းၿပံဳးသြားတယ္။
“ဟုတ္ၿပီ ...အိမ္သာကို လိုက္ခဲ့”
“ဟာ...အိမ္သာကို ဘာလိုက္လုပ္ရမွာတုန္း”
“လာစမ္းပါကြာ...မင္းကို ျပစရာရွိလို႔ပါ၊ မင္းက အေရးထဲ ေသာက္စကားမ်ား ေနေသးတယ္”

အာ...ဒီေကာင္ကေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေငါက္လုိက္ေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ေရးႀကီးသုတ္ျပာ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကို လိုက္လာၿပီး ျပစရာရွိတယ္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းစိတ္၀င္စားသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိလည္း အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိစၥ က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို ၀င္မလာေသးဘူးဗ်။

ဒီေကာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ၀ယ္လာတဲ့ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကုိ လာၾကြားတာ။ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ္က မသိေသးဘူး။ သိရင္ ဘယ္လိုက္လိမ့္မလဲဗ်ာ။ ဒီေကာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲသူ႔ေနာက္ကေန အိမ္သာကိုလိုက္သြား ေရာ...

အိမ္သာလည္း ေရာက္ေရာ ေက်းဇူးရွင္က အိမ္သာထဲကို စြတ္ခနဲ၀င္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဘက္လွည့္လိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္က အိမ္သာ အျပင္ဘက္မွာ တံမ်က္စီးေလး ကိုင္ၿပီး တအံ့တၾသ ရပ္ၾကည့္ေနတာ။ ဒီေကာင္ ဘာလုပ္မလို႔ပါလိမ့္ေပါ့။ ဒီေကာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးစစ နဲ႔ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ မ်က္ႏွာေပးကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္လာ ပံုပဲဗ်။
ဒီေကာင္ေလ ...ခါးကိုကုန္း၊ ပုဆိုးေအာက္စကိုကိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ရုတ္တရက္ႀကီးလွန္ျပပါေလေရာ။ အမွန္က သူ႔ေဘာင္းဘီကို ၾကြားတာပါ။ အဲဒါကို ဒီတိုင္းမၾကြားဘဲ ေသနာက ၀တ္ၿပီးမွ လွန္ၾကြားတာ။ ကြၽန္ေတာ္ ခဏေတာ့ ေၾကာင္ သြားေသးတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ တအံ့တၾသနဲ႔ ဒီေကာင့္ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့... အံမယ္ ကိုယ္ေတာ္က မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ႏွယ့္လဲဆိုတဲ့ ပံုစံ နဲ႔ ေမးေငါ့ျပလိုက္ေသးတယ္။ မ်က္ႏွာကလည္း ဂုဏ္ယူေနပံုပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ေလ...။

အေသအလဲ ေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္တယ္။

အူကို ႏွိပ္မေနဘူး၊ ဟန္ကို မေဆာင္ႏိုင္ဘူး။

ဘယ့္နဲ႔ ဗ်ာ... သူ၀တ္ထားတဲ့ ပံုစံကိုလည္း ၾကည့္ဦး။
သူ႔ေပါင္တံက မည္းမည္း ေသးေသးေလးေတြ။ ေဘာင္းဘီက ဆိုဒ္အႀကီးႀကီး။
ဆိုေတာ့ ... အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတာနဲ႔ မတူဘဲ ေဘာလံုးကန္ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားသလိုႀကီးေလ။ ပြေယာင္းေယာင္းႀကီးေပါ့ ။

အဲဒါထက္ဆိုးတာ တစ္ခုက ...

ေဘာင္းဘီရဲ႕ အေရာင္က နီနီရဲရဲ။

ေရွ႕တည့္တည့္မွာက ႏွင္းဆီပြင့္ ျဖဴျဖဴႀကီးက ေဖြးလို႔ ...။ ဟီး...ဟီး။

မိန္းမ၀တ္တဲ့ ေဘာင္းဘီႀကီး။
သူ႔အတြက္... သူ႔အစ္မ၀ယ္လာေပးတဲ့ ေဘာင္းဘီက ဆိုဒ္အႀကီးဆံုး မိန္းမ၀တ္ အတြင္းခံ အနီရဲရဲႀကီးဗ်ာ။
ဟုတ္ကဲ့။ တကယ္ပါဗ်ာ။
အဲဒီ ႏွင္းေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ မိန္းမ၀တ္နဲ႔ ေယာက္်ား၀တ္ေတာင္ ခဲြၿပီးမသိတဲ့ ေကာင္ပါ။