စိတ္ကူးယဥ္ျခင္း
November 25, 2008
အခန္း (၁)
ခြင့္မေတာင္းဘဲ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ ့ဖဲႀကိဳး၀ါေရ...
အခု....မင္းသေဘာနဲ႔မင္း ျပန္ထြက္သြားခဲ့တာ
ျပကၡဒိန္အေဟာင္းေလး (၅)ႏွစ္စာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
မင္းထားခဲ့တဲ့ အလြမ္းခ်ည္တိုင္မွာ
ငါ ႀကိဳးမပါဘဲ တုပ္ေႏွာင္ခံေနခဲ့ရတာ
အရိႈးရာေတြ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္
အခုေတာ့ .....
အသားမာ တက္လုလု အေျခအေနမွာပါ။
အခန္း (၂)
ျပန္မလာပါနဲ႔ေတာ့ ဖဲႀကိဳး၀ါ
ငါ အနယ္ထိုင္ပါရေစဦး။
တစ္ရႈံးထဲ ရံႈးေနရမယ္ဆိုရင္...
အခ်စ္ရဲ ့ ဘက္ လိုက္တက္တဲ့ တရားခြင္ထဲမွာ
ငါ ... ဘာ အယူခံစရာ လိုဦးမလဲ..
တစ္ကယ္ဆို
ဘ၀အသစ္မွာ ...
အခ်စ္စစ္ေလး တစ္ခါေလာက္ေတြ႔ ဖို႔အတြက္ေတာ့
ငါ မာန္ေလွ်ာ့စရာ မလိုဘူးမို႔လား။
ေျပာရရင္ေတာ့ ....ဖဲႀကိဳး၀ါ...
နင္ နည္းနည္းမ်ား နားခါးမလား
တကယ္ဆို.... ငါ့အတြက္လည္း မရွားပါး ပါဘူးဟာ။
...................
.........................
...................................
......................................
အခန္း (၃)
အင္း...........
တကယ္ေတာ့လည္း ဖဲႀကိဳး၀ါ
အခုအခ်ိန္အထိ နင္ ယံုၾကည္ထားခဲ့သလိုပါပဲ။
အဲဒီလို အမုန္းမာန္ စကားေတြကို
(နင္ၾကားေအာင္...) ႀကံဳး၀ါးခ်င္ေနတာကလဲြရင္
နင္ထားခဲ့တဲ့ ဟိုအရင္ ခ်ည္တိုင္နားမွာပဲ
တို႔ရဲ ့ ျပကၡဒိန္ေလး (၆)ႏွစ္သား မျပည့္မခ်င္း
ငါ မင္းကို ေမွ်ာ္ေနရဦးမွာ......
ငါ့မွာ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး
November 24, 2008
ဟိုး ..အရင္က
တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္
ေကာင္းကင္ကုိ မိုးထိုးတက္သြားတဲ့ တိုက္ေတြရဲ႕ၾကား
ငါ ေခါင္းေမာ့ၿပီး လမ္းသလားရမွာ
မုန္းလုိက္တာလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
ငါ့မွာ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။
မီးပိြဳင့္စိမ္းနဲ႔ မ်ဥ္း၀ါ၀ါ
ငါ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး လမ္းကူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ .....
ကိုယ္ပိုင္ေဂြကို ကိုယ္တိုင္ကိုင္ၿပီး
ေျမျပင္ကို ေလယာဥ္လို ေမာင္းေနၾကသူေတြၾကားမွာ
ငါ အလ်င္စလို လမ္းျဖတ္ကူးေနရတာကိုလဲ မုန္းတယ္။
ငါ့မွာ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။
ၿပီးေတာ့ ....
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ
သံုးေတာင္ ခ်ဳပ္ရမယ့္ တစ္၀တ္စာကို
သံုးခါ ခ်ဳပ္၀တ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ၾကား
ငါ့ေခါင္းကို အၿမဲငံု႔ထားရတာကိုလဲ မုန္းတယ္။
ငါ့မွာ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။
၀ယ္လို႔သာ ၀ယ္
အိမ္ကိုလည္း ျပန္သယ္လို႔မရတဲ့ စကၠဴပန္းကံုးေတြအတြက္
“ေငြလုပ္စက္” ရွိတဲ့ စင္တင္ေပ်ာ္လူမိုက္ေတြ ျမင္တိုင္း
ကိုယ့္ အရပ္ကို ကုိယ္ျပန္တိုင္းေနရတာလည္း မုန္းတယ္။
ငါ့မွာ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။
တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္
ဒီဂ်စ္တယ္ျပားကို နားအံုမွာ ကပ္ရံုပဲဆိုတဲ့ ေခတ္မွာ
ငါ ပိုင္ဆိုင္တာေတြကို ငါျပန္ စိစစ္တိုင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခပ္ရိုင္းရိုင္း ျပန္ဆဲမိတဲ့ ညေနေတြမ်ားလာတဲ့အခါ
ငါ ....ဘာမွမရွိခဲ့တာကို မုန္းတယ္။
.............................
.....................................
........................................
........................................ မုန္းတယ္။
တစ္ေန႔
ႏွစ္ရာေက်ာ္တန္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဇိမ္ခံကားကို
ေနာက္ဆံုးေပၚ ဇိမ္ခံမယားအတြက္
ေနာက္ဆံုး ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ဖူးပါေၾကာင္း
ေခတ္ေဟာင္း စစ္ႀကိဳဘက္စ္ကားေပၚမွာ
ဘ၀ေဟာင္းကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားၿမံဳျပန္ရွာတဲ့
ေနာက္ဆံုးေပၚ ႏြားႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ အေတြ႔မွာေတာ့
ကိုယ့္ အတၱကို ေလျပန္ေလွ်ာ့ရင္း
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ .....
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ခ်စ္သြားတယ္။
ခုထိလည္း ဘာမွ မရွိေသးပါဘူး။
Subscribe to:
Posts (Atom)
