ကြၽန္ေတာ္ ...
ရြာအေၾကာင္းေျပာၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီရြာမွာေနၿပီး ...တစ္ႏွစ္လံုးေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ။
အဲဒီေတာ့ က်ည္ေတာင္ရြာအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ မထင္ရင္မထင္သလို ေပါက္ ကရလုပ္တတ္တ့ဲ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း က်ည္ေတာင္သားေတြရယ္က အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေနရက ပါရေတာ့ မွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း ကို အရင္မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ဗ်။
ကြၽန္ေတာ္ ...။
ကြၽန္ေတာ္က (၉)တန္းအထိ ပ်ဥ္းမနားမွာပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာပါ။ သူမ်ားေတြက ရြာကေန ၿမိဳ႕ေပၚကို ေက်ာင္း လာတတ္ၾကတာ မင္းက်မွ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ရြာျပန္ေက်ာင္း တတ္ရတယ္လို႔ကြာလို႔ ေျပာမလို႔လား။
ဟင့္အင္းဗ် ...။
အေၾကာင္းတရာေတြရွိလို႔ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ခပ္ဆိုးဆိုးခပ္ေတေတဗ်။ (၉)တန္းတုန္းက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဆိုးခဲ့တာ။ ရန္ျဖစ္ တယ္။ ေက်ာင္းေျပးတယ္။ အရက္ေသာက္တယ္။
သိတယ္ မဟုတ္လား။
အဲဒီလိုဆိုးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ရဲ႕ ေကာက္ခ်က္က ဒီလို ...။
ဒီေကာင္လား၊ ငယ္ငယ္တုန္းက လိမၼာသေလာက္ အခု အတိုးခ်ဆိုးတယ္၊ ဆိုးၿပီေပါ့၊ ေပါင္းေနတဲ့လူေတြကမွ တစ္ေယာက္မွ အေကာင္းမရွိတာ၊ လူကေကာင္းခ်င္ရက္နဲ႔ အေပါင္းအသင္းဖ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေပါ့တဲ့ ။
အဲဒါက ထံုးစံဗ်။
ဆိုးတဲ့ သားသမီးကို အျပစ္တင္ခ်င္ရင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ခံေပေတာ့ပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အဓိက အျပစ္တင္ေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ပ်က္စီးတာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမွားလို႔တဲ့။ တကယ့္တကယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကကို မွားၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လာေပါင္းျဖစ္တာပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ တုတ္နဲ႔ေခ်ာင္းအရိုက္ခံလို႕ရိုက္ခံရ။ အိမ္ေပၚက ဆင္းလိုဆင္းရ။ ကြၽန္ေတာ္က သူမ်ားကို ျပႆနာရွာ။ ခံရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အဲဒါကိုကြၽန္ေတာ့္အိမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ပ်က္စီးတာ ဆိုပဲ။
အားေတာ့နာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အေမတို႔ မွားေနၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာေပါင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကမွားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပါလို႔ေတာ့ ဘယ္ရွင္းျပမလဲဗ်ာ။
အဲဒါမွ ကြၽန္ေတာ္လည္း အနည္းအပါး သက္သာမွာမဟုတ္လား။ အရင္က ကြၽန္ေတာ္ကလည္း စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားစာရင္း၀င္။ ေတာ္ေတာ္လိမၼာခဲ့တာဆိုေတာ့(၉)တန္းႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္ေသာင္းက်န္းတာဟာ အထက္ တန္းေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း မွားတယ္ ဆိုတဲ့ အိမ္က လူႀကီးေတြရဲ႕ အျမင္ကို ပိုၿပီး ခိုင္မာေစတာေပါ့။ အဲဒါ နဲ႔ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔။
(၁၀)တန္းႏွစ္ကို ၿမိဳ႕မွာ မေနရ။
ဆည္ေျမာင္းထဲက ဦးေလးဆီမွာေန။
က်ည္ ေတာင္မွာေက်ာင္းတတ္ေပါ့။
အဲဒီတုန္းကလည္း ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ည္ေတာင္ေက်ာင္းက နာမည္ႀကီးေနတာဗ်။
အမွန္က က်ည္ေတာင္မွာ အရင္က အလယ္တန္းေက်ာင္းပဲ ရွိတာ။ အဲဒီႏွစ္ကို ေရာက္မွ တဲြဖက္အထက္ တန္းေက်ာင္းဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တာ။
ဆည္ေျမာင္းနဲ႔ အီးပီစီမွာလည္း (၉)တန္း၊ (၁၀)တန္းတက္ရမယ့္ ၀န္ထမ္းသား သမီးေတြပါတယ္။ က်ည္ေတာင္ မွာလည္း ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို ေျပာင္းေနရမယ့္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြရွိတယ္။ က်ည္ေတာင္နဲ႔ ပ်ဥ္းမနားနဲ႔က (၁၅)မိုင္သာသာေလာက္ေ၀းတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ ရြာလူႀကီးပိုင္း ေတြက အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ စီစဥ္ထားၾကတာ။ ကိုယ့္ရြာမွာ တဲြဖက္အထက္တန္းေက်ာင္း ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိဘေတြလည္း အဆင္ေျပတာေပါ့။
ဆည္ေျမာင္းနဲ႔ လွ်ပ္စစ္က လူႀကီးပိုင္းေတြ ကမကထလုပ္ၿပီး ရြာကလူႀကီးေတြနဲ႔ တဲြဖက္အထက္တန္းေက်ာင္း စဖြင့္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ တဲြဖက္အထက္တန္း ေက်ာင္းဖြင့္ျဖစ္ၾကတာပါ။ အဲဒီမွာ သူတို႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးတဲြဖက္ေက်ာင္း စဖြင့္တဲ့ႏွစ္မွာ(၁၀)တန္းကို ေအာင္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ရင္ တရား၀င္အထက္တန္း ေက်ာင္းဖြင့္ခြင့္ေပးမယ္။ တဲြဖက္ေက်ာင္းရဲ႕ ပထမဦးဆံုး (၁၀)တန္းေက်ာင္းသား ေတြက လည္း ေနာင္ႏွစ္ တရား၀င္အထက္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ မိဘေတြ၊ လူႀကီးေတြကလည္း အျပည့္အ၀ေထာက္ပံ့ေပးမယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဆိုေတာ့ကာ
ဆရာေတြကို ၿမိဳ႕ေပၚက တကယ့္ဆရာ အေကာင္းစားေတြခ်ည္းေခၚသင္တယ္။ ရန္ကုန္က ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ေတာင္ စာေမးပဲြနီးေတာ့ လာၿပီးသင္ေပးၾကေသးတယ္။ တကယ္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္ကို လုပ္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီမွာ သူတို႔ ကံဆိုးတာလား။ ကြၽန္ေတာ္ကံဆိုးတာလားေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီေက်ာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေမာင္စုန္းျပဴး က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေရာက္လာပါေလေရာ။ ပထမေတာ့ ဆည္ေျမာင္းကေနတက္ရတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလးက ဆည္ေျမာင္းမွာ ေအအီး (အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္)ဗ်။
ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လွလွက ဒုကၡကိုေခၚၿပီး ေရာက္လာပါေလေရာ။ (ဒုကၡ လွလွေရာက္တာကို ေျပာတာပါဗ်ာ)
အားပါးပါး။ (၉)နာရီတက္ရမယ့္ေက်ာင္းကို မနက္ (၆)နာရီခဲြေလာက္ကစၿပီး ဆည္ေျမာင္းကေနလာရတယ္ဗ်။
ေက်ာင္းကားကေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားမအားရင္တို႔ ကားပ်က္ရင္တို႔ေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ေက်ာင္းသြား ရတယ္။ ေက်ာင္းကားကလည္းဗ်ာ။ မအားတာနဲ႔ ပ်က္တာနဲ႔ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေျခလ်င္ၾကည့္ ဒိုးရတာ မ်ားတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚမွာလိုသာဆိုရင္ ေက်ာင္းကို သြားမတတ္ေတာ့ဘဲ ေျပးေနလိုက္တယ္။
အခုေတာ့ ေက်ာင္းေျပးရေအာင္ကလည္း သြားစရာေနရာကမရွိဘူး။
အလုပ္ဆုိက္ထဲကေန ေက်ာင္းတက္ရတာပါဆို။ အိမ္ကထြက္ရင္ ေတာ။ ေက်ာင္း မေရာက္မခ်င္းေတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္က ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲေတာ့ ေက်ာင္းမေျပးခ်င္ဘူးဗ်။ ပ်င္းတာလည္း ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာက္ တာလည္းပါတယ္။
ေျပာရဦးမယ္ ဆည္ေျမာင္းဆိုတာက သူတို႔ထဲမွာကို ခဲြထားတာအမ်ားႀကီးဗ်။ ေဆဘယ္လ္ဆိုတဲ့ (အေဆာက္ အဦးကိုင္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းက တစ္ဖဲြ႕)။ မဂၢနီကယ္ဆိုတဲ့(စက္မႈအဖဲြ႕အစည္းကတစ္ဖြဲ႕)၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ ေတြ မိုင္းခဲြတဲ့ အဖဲြ႕၊ ဘာအဖဲြ႕၊ ညာအဖဲြ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလးတာ၀န္က်တာက စက္မႈကဆိုေတာ့ ေနရတာက ဟိုးအေ၀း ဆံုးေရပိုလဲႊမွာ (စေပးေ၀း) လို႔လည္းေခၚတယ္ဗ်။
အဲဒီကေန ေက်ာင္းတက္ရတာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ပင္ပန္းတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ရာထခ်ိန္က မနက္ (၆)နာရီေလာက္။ (၆) နာရီခဲြေလာက္မွာ ေက်ာင္းကို စေလွ်ာက္။ (၉)နာရီအတိေလာက္ ေက်ာင္းကိုေရာက္။ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံေရာဗ်ဳိ႕။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ (၃)နာရီခဲြကို အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ (၆)နာရီပဲ။ ေလွ်ာက္လိုက္ရတဲ့ လမ္း လူကို ေသမတတ္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းအသားက်သြားတယ္။ က်ဆို ေျခသလံုးသားေတြလည္း တုတ္လာၿပီ။ အေလ့အက်င့္လည္း ရလာၿပီေလ။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ရက္ေတာ့ အႀကံရသြားတယ္ဗ်။
ေက်ာင္းျပန္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္း တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့။
ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ၀ီစကီတစ္ျပား ၀ယ္တယ္၊
ေရတစ္ဗူး၀ယ္တယ္။
အာလူးေက်ာ္တစ္ထုတ္ရယ္။ လန္ဒန္တစ္ဗူးရယ္ကို ၀ယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္အျပန္ေတာင္တက္ခရီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းတယ္။ ေသာက္လိုက္၊ ေလွ်ာက္လိုက္၊ ေပါက္လိုက္ ေပါ့။
ဗ်ာ...အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လား။ စာက်က္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ပင္ပန္းတာေရာ။ မူးတာေရာ။ ပန္လန္လက္လို႔ ပက္လက္လန္ပဲ။
တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္။ ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလး ရိပ္မိသြားတယ္။ မွတ္မွတ္ ရရ သံုးေလးခ်က္ေလာက္ အဗ်င္းခံလိုက္ရေသးတယ္။
ေနာက္မေသာက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကတိေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသာက္တယ္။
ဦးေလးက ထပ္ဆူတယ္။ ဗ်င္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါဆယ္တန္းႏွစ္တုန္းက ဆိုရင္ ဆိုတဲ့ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ ေတာလားႀကီးဖြင့္ၿပီး သူဘယ္လို အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႀကီးပ်င္းခဲ့ ရေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆံုးမတယ္။
အင္း ...အခု ေခတ္စားေနတဲ့ ၾကက္ဖသီခ်င္းလုိေျပာရရင္ ...
ဘယ္ရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္းေပါ့...
ေက်ာင္းတက္ရတာ အရမ္းပင္ပန္းတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ တကယ္ျဖစ္လာဖို႔စိတ္ကူးေတြက ဒီလိုေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္တက္ရတာနဲ႔တင္ ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္ရသလို ေပ်ာက္ပ်ယ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ပ်က္ တဲ့အေၾကာင္း... တကယ္ဆို ဦးေလးကို မခ်စ္ မေၾကာက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း တကယ္လို႔မ်ား ဆယ္တန္းမွာ က်ရင္ ဒီေက်ာင္းကို အတင္းတက္ခိုင္းတဲ့ ဦးေလးတို႔မွာ တာ၀န္မကင္းတဲ့အေၾကာင္း ... မူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ ရင္ဖြင့္တယ္။ အမွန္ေတာ့ သူသနား ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာတာပါ။ တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဲဒီတုန္းက ဘာရည္ရြယ္ ခ်က္မွ ရွိတာမဟုတ္ဘူးဗ်။
ၾကာေတာ့ ဦးေလးလည္း စိတ္ညစ္လာပံုရတယ္။ မင္းကို ငါေတာင္ မႏိုင္ေတာ့ဘူး လို႔ အစခ်ီၿပီးေျပာလိုက္တာ ... ေနာက္ဆံုးမွာ ...
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဦးေလးက ကြၽန္ေတာ့္ဒုကၡကို နားလည္သြားတာလား။ ကြၽန္ေတာ္အရက္သမားျဖစ္သြားရင္ သူရင္ဆိုင္ရမယ့္ ဒုကၡကို သေဘာေပါက္ နားလည္ သြားတာလား မသိဘူးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ စာေမးပဲြက်ရင္ အရင္ဆံုး ကြၽန္ေတာ့္အေမနဲ႔ ေတြ႕ရမွာက သူေလဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ...
ကြၽန္ေတာ့္ကို က်ည္ေတာင္ရြာထဲမွာ အိမ္ငွားၿပီး ေက်ာင္းတတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနားသားဘ၀ကေန က်ည္ေတာင္သားအျဖစ္ ရြာမွာ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့တာပဲ။
ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စတာပဲဗ်ဳိ႕။
ရြာအေၾကာင္းေျပာၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီရြာမွာေနၿပီး ...တစ္ႏွစ္လံုးေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ။
အဲဒီေတာ့ က်ည္ေတာင္ရြာအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ မထင္ရင္မထင္သလို ေပါက္ ကရလုပ္တတ္တ့ဲ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း က်ည္ေတာင္သားေတြရယ္က အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေနရက ပါရေတာ့ မွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း ကို အရင္မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ဗ်။
ကြၽန္ေတာ္ ...။
ကြၽန္ေတာ္က (၉)တန္းအထိ ပ်ဥ္းမနားမွာပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာပါ။ သူမ်ားေတြက ရြာကေန ၿမိဳ႕ေပၚကို ေက်ာင္း လာတတ္ၾကတာ မင္းက်မွ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ရြာျပန္ေက်ာင္း တတ္ရတယ္လို႔ကြာလို႔ ေျပာမလို႔လား။
ဟင့္အင္းဗ် ...။
အေၾကာင္းတရာေတြရွိလို႔ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ခပ္ဆိုးဆိုးခပ္ေတေတဗ်။ (၉)တန္းတုန္းက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဆိုးခဲ့တာ။ ရန္ျဖစ္ တယ္။ ေက်ာင္းေျပးတယ္။ အရက္ေသာက္တယ္။
သိတယ္ မဟုတ္လား။
အဲဒီလိုဆိုးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ရဲ႕ ေကာက္ခ်က္က ဒီလို ...။
ဒီေကာင္လား၊ ငယ္ငယ္တုန္းက လိမၼာသေလာက္ အခု အတိုးခ်ဆိုးတယ္၊ ဆိုးၿပီေပါ့၊ ေပါင္းေနတဲ့လူေတြကမွ တစ္ေယာက္မွ အေကာင္းမရွိတာ၊ လူကေကာင္းခ်င္ရက္နဲ႔ အေပါင္းအသင္းဖ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေပါ့တဲ့ ။
အဲဒါက ထံုးစံဗ်။
ဆိုးတဲ့ သားသမီးကို အျပစ္တင္ခ်င္ရင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ခံေပေတာ့ပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အဓိက အျပစ္တင္ေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ပ်က္စီးတာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမွားလို႔တဲ့။ တကယ့္တကယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကကို မွားၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လာေပါင္းျဖစ္တာပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ တုတ္နဲ႔ေခ်ာင္းအရိုက္ခံလို႕ရိုက္ခံရ။ အိမ္ေပၚက ဆင္းလိုဆင္းရ။ ကြၽန္ေတာ္က သူမ်ားကို ျပႆနာရွာ။ ခံရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အဲဒါကိုကြၽန္ေတာ့္အိမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ပ်က္စီးတာ ဆိုပဲ။
အားေတာ့နာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အေမတို႔ မွားေနၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာေပါင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကမွားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပါလို႔ေတာ့ ဘယ္ရွင္းျပမလဲဗ်ာ။
အဲဒါမွ ကြၽန္ေတာ္လည္း အနည္းအပါး သက္သာမွာမဟုတ္လား။ အရင္က ကြၽန္ေတာ္ကလည္း စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားစာရင္း၀င္။ ေတာ္ေတာ္လိမၼာခဲ့တာဆိုေတာ့(၉)တန္းႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္ေသာင္းက်န္းတာဟာ အထက္ တန္းေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း မွားတယ္ ဆိုတဲ့ အိမ္က လူႀကီးေတြရဲ႕ အျမင္ကို ပိုၿပီး ခိုင္မာေစတာေပါ့။ အဲဒါ နဲ႔ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔။
(၁၀)တန္းႏွစ္ကို ၿမိဳ႕မွာ မေနရ။
ဆည္ေျမာင္းထဲက ဦးေလးဆီမွာေန။
က်ည္ ေတာင္မွာေက်ာင္းတတ္ေပါ့။
အဲဒီတုန္းကလည္း ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ည္ေတာင္ေက်ာင္းက နာမည္ႀကီးေနတာဗ်။
အမွန္က က်ည္ေတာင္မွာ အရင္က အလယ္တန္းေက်ာင္းပဲ ရွိတာ။ အဲဒီႏွစ္ကို ေရာက္မွ တဲြဖက္အထက္ တန္းေက်ာင္းဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တာ။
ဆည္ေျမာင္းနဲ႔ အီးပီစီမွာလည္း (၉)တန္း၊ (၁၀)တန္းတက္ရမယ့္ ၀န္ထမ္းသား သမီးေတြပါတယ္။ က်ည္ေတာင္ မွာလည္း ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို ေျပာင္းေနရမယ့္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြရွိတယ္။ က်ည္ေတာင္နဲ႔ ပ်ဥ္းမနားနဲ႔က (၁၅)မိုင္သာသာေလာက္ေ၀းတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ ရြာလူႀကီးပိုင္း ေတြက အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ စီစဥ္ထားၾကတာ။ ကိုယ့္ရြာမွာ တဲြဖက္အထက္တန္းေက်ာင္း ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိဘေတြလည္း အဆင္ေျပတာေပါ့။
ဆည္ေျမာင္းနဲ႔ လွ်ပ္စစ္က လူႀကီးပိုင္းေတြ ကမကထလုပ္ၿပီး ရြာကလူႀကီးေတြနဲ႔ တဲြဖက္အထက္တန္းေက်ာင္း စဖြင့္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ တဲြဖက္အထက္တန္း ေက်ာင္းဖြင့္ျဖစ္ၾကတာပါ။ အဲဒီမွာ သူတို႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးတဲြဖက္ေက်ာင္း စဖြင့္တဲ့ႏွစ္မွာ(၁၀)တန္းကို ေအာင္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ရင္ တရား၀င္အထက္တန္း ေက်ာင္းဖြင့္ခြင့္ေပးမယ္။ တဲြဖက္ေက်ာင္းရဲ႕ ပထမဦးဆံုး (၁၀)တန္းေက်ာင္းသား ေတြက လည္း ေနာင္ႏွစ္ တရား၀င္အထက္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ မိဘေတြ၊ လူႀကီးေတြကလည္း အျပည့္အ၀ေထာက္ပံ့ေပးမယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဆိုေတာ့ကာ
ဆရာေတြကို ၿမိဳ႕ေပၚက တကယ့္ဆရာ အေကာင္းစားေတြခ်ည္းေခၚသင္တယ္။ ရန္ကုန္က ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ေတာင္ စာေမးပဲြနီးေတာ့ လာၿပီးသင္ေပးၾကေသးတယ္။ တကယ္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္ကို လုပ္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီမွာ သူတို႔ ကံဆိုးတာလား။ ကြၽန္ေတာ္ကံဆိုးတာလားေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီေက်ာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေမာင္စုန္းျပဴး က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေရာက္လာပါေလေရာ။ ပထမေတာ့ ဆည္ေျမာင္းကေနတက္ရတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလးက ဆည္ေျမာင္းမွာ ေအအီး (အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္)ဗ်။
ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လွလွက ဒုကၡကိုေခၚၿပီး ေရာက္လာပါေလေရာ။ (ဒုကၡ လွလွေရာက္တာကို ေျပာတာပါဗ်ာ)
အားပါးပါး။ (၉)နာရီတက္ရမယ့္ေက်ာင္းကို မနက္ (၆)နာရီခဲြေလာက္ကစၿပီး ဆည္ေျမာင္းကေနလာရတယ္ဗ်။
ေက်ာင္းကားကေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားမအားရင္တို႔ ကားပ်က္ရင္တို႔ေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ေက်ာင္းသြား ရတယ္။ ေက်ာင္းကားကလည္းဗ်ာ။ မအားတာနဲ႔ ပ်က္တာနဲ႔ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေျခလ်င္ၾကည့္ ဒိုးရတာ မ်ားတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚမွာလိုသာဆိုရင္ ေက်ာင္းကို သြားမတတ္ေတာ့ဘဲ ေျပးေနလိုက္တယ္။
အခုေတာ့ ေက်ာင္းေျပးရေအာင္ကလည္း သြားစရာေနရာကမရွိဘူး။
အလုပ္ဆုိက္ထဲကေန ေက်ာင္းတက္ရတာပါဆို။ အိမ္ကထြက္ရင္ ေတာ။ ေက်ာင္း မေရာက္မခ်င္းေတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္က ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲေတာ့ ေက်ာင္းမေျပးခ်င္ဘူးဗ်။ ပ်င္းတာလည္း ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာက္ တာလည္းပါတယ္။
ေျပာရဦးမယ္ ဆည္ေျမာင္းဆိုတာက သူတို႔ထဲမွာကို ခဲြထားတာအမ်ားႀကီးဗ်။ ေဆဘယ္လ္ဆိုတဲ့ (အေဆာက္ အဦးကိုင္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းက တစ္ဖဲြ႕)။ မဂၢနီကယ္ဆိုတဲ့(စက္မႈအဖဲြ႕အစည္းကတစ္ဖြဲ႕)၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ ေတြ မိုင္းခဲြတဲ့ အဖဲြ႕၊ ဘာအဖဲြ႕၊ ညာအဖဲြ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလးတာ၀န္က်တာက စက္မႈကဆိုေတာ့ ေနရတာက ဟိုးအေ၀း ဆံုးေရပိုလဲႊမွာ (စေပးေ၀း) လို႔လည္းေခၚတယ္ဗ်။
အဲဒီကေန ေက်ာင္းတက္ရတာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ပင္ပန္းတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ရာထခ်ိန္က မနက္ (၆)နာရီေလာက္။ (၆) နာရီခဲြေလာက္မွာ ေက်ာင္းကို စေလွ်ာက္။ (၉)နာရီအတိေလာက္ ေက်ာင္းကိုေရာက္။ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံေရာဗ်ဳိ႕။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ (၃)နာရီခဲြကို အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ (၆)နာရီပဲ။ ေလွ်ာက္လိုက္ရတဲ့ လမ္း လူကို ေသမတတ္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းအသားက်သြားတယ္။ က်ဆို ေျခသလံုးသားေတြလည္း တုတ္လာၿပီ။ အေလ့အက်င့္လည္း ရလာၿပီေလ။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ရက္ေတာ့ အႀကံရသြားတယ္ဗ်။
ေက်ာင္းျပန္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္း တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့။
ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ၀ီစကီတစ္ျပား ၀ယ္တယ္၊
ေရတစ္ဗူး၀ယ္တယ္။
အာလူးေက်ာ္တစ္ထုတ္ရယ္။ လန္ဒန္တစ္ဗူးရယ္ကို ၀ယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္အျပန္ေတာင္တက္ခရီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းတယ္။ ေသာက္လိုက္၊ ေလွ်ာက္လိုက္၊ ေပါက္လိုက္ ေပါ့။
ဗ်ာ...အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လား။ စာက်က္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ပင္ပန္းတာေရာ။ မူးတာေရာ။ ပန္လန္လက္လို႔ ပက္လက္လန္ပဲ။
တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္။ ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလး ရိပ္မိသြားတယ္။ မွတ္မွတ္ ရရ သံုးေလးခ်က္ေလာက္ အဗ်င္းခံလိုက္ရေသးတယ္။
ေနာက္မေသာက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကတိေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသာက္တယ္။
ဦးေလးက ထပ္ဆူတယ္။ ဗ်င္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါဆယ္တန္းႏွစ္တုန္းက ဆိုရင္ ဆိုတဲ့ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ ေတာလားႀကီးဖြင့္ၿပီး သူဘယ္လို အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႀကီးပ်င္းခဲ့ ရေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆံုးမတယ္။
အင္း ...အခု ေခတ္စားေနတဲ့ ၾကက္ဖသီခ်င္းလုိေျပာရရင္ ...
ဘယ္ရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္းေပါ့...
ေက်ာင္းတက္ရတာ အရမ္းပင္ပန္းတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ တကယ္ျဖစ္လာဖို႔စိတ္ကူးေတြက ဒီလိုေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္တက္ရတာနဲ႔တင္ ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္ရသလို ေပ်ာက္ပ်ယ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ပ်က္ တဲ့အေၾကာင္း... တကယ္ဆို ဦးေလးကို မခ်စ္ မေၾကာက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း တကယ္လို႔မ်ား ဆယ္တန္းမွာ က်ရင္ ဒီေက်ာင္းကို အတင္းတက္ခိုင္းတဲ့ ဦးေလးတို႔မွာ တာ၀န္မကင္းတဲ့အေၾကာင္း ... မူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ ရင္ဖြင့္တယ္။ အမွန္ေတာ့ သူသနား ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာတာပါ။ တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဲဒီတုန္းက ဘာရည္ရြယ္ ခ်က္မွ ရွိတာမဟုတ္ဘူးဗ်။
ၾကာေတာ့ ဦးေလးလည္း စိတ္ညစ္လာပံုရတယ္။ မင္းကို ငါေတာင္ မႏိုင္ေတာ့ဘူး လို႔ အစခ်ီၿပီးေျပာလိုက္တာ ... ေနာက္ဆံုးမွာ ...
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဦးေလးက ကြၽန္ေတာ့္ဒုကၡကို နားလည္သြားတာလား။ ကြၽန္ေတာ္အရက္သမားျဖစ္သြားရင္ သူရင္ဆိုင္ရမယ့္ ဒုကၡကို သေဘာေပါက္ နားလည္ သြားတာလား မသိဘူးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ စာေမးပဲြက်ရင္ အရင္ဆံုး ကြၽန္ေတာ့္အေမနဲ႔ ေတြ႕ရမွာက သူေလဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ...
ကြၽန္ေတာ့္ကို က်ည္ေတာင္ရြာထဲမွာ အိမ္ငွားၿပီး ေက်ာင္းတတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနားသားဘ၀ကေန က်ည္ေတာင္သားအျဖစ္ ရြာမွာ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့တာပဲ။
ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စတာပဲဗ်ဳိ႕။
0 comments:
Post a Comment