ေမာင္မိုးသားရဲ႕ တစ္ေနရာ

လူ ႏွစ္ေယာက္ တမလြန္ဘ၀မွာ ေတြ႕ၾကတယ္။
အခုမွ ေရာက္ခါစမို႔ တမလြန္နယ္ဟာ သူတို႔အတြက္ စိမ္းလြန္းပါတယ္။
အသိကလည္းတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။
ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနမယ့္အစား..
ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလိုက္ရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားရွိမွာေပါ့။
အဲဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စၿပီး မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။

ပထမလူက စေမးတယ္။
``ခင္ဗ်ားက ဘယ္တုန္းက ေသၿပီး ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ...´´
ဒုတိယလူက ျပန္ေျဖပါတယ္။
``မနက္ကမွပါဗ်ာ .... ေသတာ မၾကာေသးပါဘူး´´
``အိုး....ဒါဆို ဟန္က်တာပဲ.. က်ဳပ္လဲ မနက္ကမွ ေသတာပဲ...။ အခုမွ ဒီကိုေရာက္ဖူးတာဆိုေတာ့ ဘယ္သြားရမယ္ မသိေသးဘူး..၊ အသိလည္း မရွိေသးဘူးဗ်..´´
``ဟာ ..ဒါဆို ..အ ဆင္ေျပတာေပါ့..ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ..´´


ဒီလိုနဲ႔ .... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
အဲ... မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေမးၾက၊ ေျဖၾကေပါ့..။
တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ .. သူတို႔ေသခဲ့ၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ကလည္း တစ္ၿမိဳ႕တည္းကပဲေလ..။
တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားေတြ တမလြန္မွာ ျပန္ဆံုရတာဆိုေတာ့ ပိုၿပီး ခင္မင္ၾကတာေပါ့.။

``ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဘာေရာဂါနဲ႔ေသတာလဲဟင္.. ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ပါ´´
``အင္း ..ဟုတ္တယ္ဗ်...ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏွလံုးေရာဂါရွိတာ...၊ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသၿပီးေသတာဗ်´´
``ဘယ္လိုဗ်...၊ အံ့ၾသၿပီးေသတယ္...၊´´
``ဟားဟား ..မၾကားဖူးပါဘူးဗ်ာ...၊ တစ္ခါမွကို မၾကားဖူးဘူး၊ ဒီမယ္..ေဟ့လူ....၊ အံ့ၾသတာက ေရာဂါမဟုတ္ဘူးေလ..ကၽြန္ေတာ္ဆို အေအးပတ္ၿပီးေသတာ..အဲဒါကမွ ယုတိၱရွိေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာသလို အံ့ၾသၿပီးေသတာက ယုတိၱိမရွိဘူးေလ..´´
``ဟာ..တကယ္ပါဗ်....၊ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပမယ္၊ ဒီလို...ဒီလို........´´

ဒုတိယလူက ... သူဘယ္လိုေသခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ဒီလို ရွင္းျပပါတယ္...။

``ကၽြန္ေတာ္ ခရီးတစ္ခုက ျပန္လာေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ခန္းထဲမွာ ..ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမအသံနဲ႔ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပလူးပလဲအသံေတြၾကားရတယ္ဗ်..၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ တံခါးကို အတင္းထုၿပီး ဖြင့္ခိုင္းတယ္´´
``ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ခ်က္ခ်င္းလာမဖြင့္ဘူးဗ်၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ လာဖြင့္တာ..... ကၽြန္ေတာ္ ထူပူၿပီး ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဲဒီေကာင္ကို လိုက္ရွာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတာက အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကလဲြၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဗ်´´

``ဟင္ .... ခင္ဗ်ားမိန္းမက အဲဒီလူထြက္သြားမွ ခင္ဗ်ားကို တံခါးလာဖြင့္ေပးတာ ေနမွာေပါ့ဗ်´´
``မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းက ဘာျပဴတင္းေပါက္မွ မရွိဘူး၊ ...ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကုတင္ေအာက္ေတြ...ဗီရိုထဲေတြ အကုန္လိုက္ရွာတာပဲဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေကာင္ကို မေတြ႕ဘူး၊ အျပင္ကေန သူ႔အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကားရတာပဲ´´
ဒါေပမယ့္ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ လူကိုရွာမေတြ႕ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ အရမး္စိတ္တိုတာေရာ..အံ့ၾသတာေရာေပါင္းၿပီး ... အဲဒီမွာ ေသတာပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ႏွလံုးေရာဂါရွိတယ္ေလဗ်ာ...´´

အဲဒီမွာ ...ပထမလူက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ထၿပီး ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။
အသားေတြေတာင္ ဆက္ဆက္တုန္လို႔...။
သူေျပာတာလဲ ၾကည့္ဦးေလ.....

``ခင္....ခင္ဗ်ား....``ေတာက္´´
``ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ ညံ့တဲ့ လူပဲ...၊ ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ေလးကို ညံ့တဲ့လူပဲ၊ ခင္ဗ်ား အဲဒီတုန္းက အခန္းထဲက ေရခဲေသတၱာကို ခင္ဗ်ား ဖြင့္မၾကည့္ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား၊ ဖြင့္မၾကည့္ဘူးမို႔လား´´

``ဟုတ္ကဲ့ ..ဖြင့္မၾကည့္မိပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ..ဟင္´´
``ေတာက္´´
``ေအး... အဲဒီလိုသာ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္...က်ဳပ္လဲ အေအးပတ္ၿပီး ဘယ္ေသေတာ့မလဲဗ်´´ ......တဲ့ေလ။


ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေရးထားတာပါ..။ ဖတ္ၿပီးသား၊ သိၿပီးသား သူေတြ သည္းခံေပးပါေနာ္..။
အခုတေလာ ကဗ်ာေတြ ေရးလို႔ မထြက္ဘူးျဖစ္ေနလို႔ပါ... ပို႔စ္မတင္ျဖစ္တာၾကာသြားေတာ့ လာလည္တဲ့သူေတြကို အားနာတာနဲ႔ ... ရယ္စရာေလးနဲ႔ ဧည့္ခံလိုက္တာပါ။
သိပ္မရယ္ရဘူးဆိုရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ပါ။